Vincent Pruijsers

Zo! Mijn site is weer up-to-date. Sorry voor de mensen die het proberen te volgen dat ik er zo weinig aan heb gedaan de laatste maanden!

Op dit moment zit ik bijna 3 maanden in Oxford voor mijn Instrument Rating fase. Het vliegen hier is ongelofelijk mooi. De omgeving en de weersomstandigheden zijn hier veel mooier dan in Amerika. Helaas vliegen we niet zo veel als in Amerika. Ik heb op dit moment nog 3 simulator uren en 4 vluchten te gaan, het schiet dus redelijk op. Ik hoop zo vroeg mogelijk in juli klaar te zijn hier in Oxford. Naast het vliegen hebben we bijna niets te doen. Ik heb een boek gekocht om me voor te bereiden op het technical interview bij een luchtvaartmaatschappij waar ik wat tijd in kan stoppen, maar verder is het een beetje films kijken en buiten zitten als het weer het toelaat. Ik heb het niet heel zwaar hier, maar ik ga straks graag weer naar Nederland!

Toen we hier kwamen hebben we een First Officer Fundamentals week gehad, een introductie op het leven als een first officer. Later die week kregen we waar we het allemaal voor hadden gedaan: onze wings en gouden strepen!

Wat we hier doen in instrument vliegen, we vliegen met schermen voor de ramen zodat ik niet naar buiten kan kijken (alsof je op stijgt en in de wolken komt tot het moment dat je moet landen). Je vliegt dan een route naar een ander vliegveld, daar doe je een ILS approach, je gebruikt dan instrumenten in de cockpit om de landingsbaan te vinden en je moet dan zo stabiel mogelijk naar de baan vliegen. Dan doe je een missed approach (alsof je niet kon landen doordat je de baan niet zag). Dan simuleer je dat een van de motoren uit valt en je vliegt dan naar het tweede vliegveld voor een single engine NDB approach, hetzelfde als de ILS maar je gebruikt andere instrumenten. Ook daar maak je een Go Around. Dan wat “general handling”; stalls en unusual attitude recovery. Dan vlieg je terug naar Oxford voor een laatste NDB approach of visuele landing. Het is een stuk pittiger dan in Amerika, maar wel heel leuk om te doen. Als ik wat meer foto’s heb zal ik ze op de site zetten!

PT4 gedaan en mijn laatste solo zit erop! Nu op naar de Seneca II. Een extra motor en een hoop extra om je mee bezig te houden tijdens de vlucht. Zo is er nu een propeller lever, waarmee je de stand van de propellerbladen instelt om zo de snelheid van de propeller in te stellen. Het was echt heel gaaf om op de Seneca te vliegen na de Warrior. Veel meer snelheid (nu cruisen met 300 km/uur), een landingsgestel die inklapbaar is en een groter en mooier vliegtuig.Na een vlucht of 10 en wat simulator lessen deed ik mijn CPL. Dat is je diploma voor de hele fase in Amerika. Tijdens je 2,5 uur durende CPL test doe je alles wat je op de warrior deed, maar nu in de Seneca; Steep turns, stalls, navigeren, instrument vliegen en touch and go’s, maar nu ook asymmetric vliegen. Aangezien je twee motoren hebt zou er wel eens één van de twee mee op kunnen houden of in brand vliegen. Tijdens de vlucht zet je één van de motoren helemaal uit en zet je de propeller stil, best een raar idee. Zelfs met die ene motor kun je nog prima vliegen al is het wel iets lastiger aangezien er een enorm zwaar stuk metaal aan één van de vleugels hangt die niets doet behalve luchtweerstand geven. Daarna simuleren we een engine failure door één van de throttles dicht te doen, je doet dan de bijbehorende drills en maakt een asymmetric touch and go. Na 2.5 uur keer je terug naar het vliegveld en hoop je maar dat je het gehaald hebt. Aangezien we maar een paar uur hadden gevlogen op deze kist heb ik tijdens de vlucht wel een paar kleine foutjes gemaakt, maar niks om me druk om te maken vond de examinator. Aangezien ik de veiligheid altijd kon garanderen en ik als een Captain handelde (zelf beslissingen nemen en bepalen wat er gaat gebeuren) was er volgens de examinator geen enkele reden om me te failen. Voor je CPL krijg je geen punt, enkel gehaald of niet gehaald.

Nadat we onze CPL’s gehaald hadden zijn Tim, Bas, Brad en ik naar een airshow in Yuma geweest. Hier waren de Thunderbirds te bewonderen! Dat is een demo team die in formaties vliegt met 6 F-16′s. Ik heb de Red Arrows uit Engeland al een aantal keer gezien, ze zijn geweldig, maar het blijven trainingstoestellen. De F-16 is een groter, mooier toestel en heeft een afterburner die zo hard klinkt dat hij soms wordt gebruikt om de vijand af te schrikken. Buiten de geweldige display die ze gaven (vergelijkbaar met de Red Arrows) konden de Thunderbirds er net iets meer mee doen. Zo vlogen 4 van de 6 toestellen bijvoorbeeld een barrel roll in formatie en kwamen totaal onverwachts de andere twee met vol gas op 500 voet hoogte over het publiek heen gejaagd! Je zag de seconde daarna zelfs mensen die op de grond vielen van de schrik. Onbeschrijfelijk hoe indrukwekkend dat is!

Als ik mijn diploma over een tijdje in ontvangst mag nemen zit daar ook een Nacht kwalificatie bij. Hiervoor moet je 5 uur ‘s nachts gevlogen hebben waarvan 2 uur solo. Dit was een hele mooie ervaring. Het is even wennen om snelheden en hoogtes in te schatten nu je alleen nog maar een horizon en glidepath indicatie ziet. Er staan twee lichten naast de baan die aangeven of je te hoog of te laag zit, wit + rood is goed, 2x rood is laag 2x wit is hoog. Bij de dual vlucht vlogen we over Phoenix Sky Harbor heen, een druk vliegveld waar grote maatschappijen komen. onderweg kijk je uit over “Phoenix by night”.Bij de training horen ook 2 land away’s en een cross country qualifier. Voor de land away’s ging ik solo naar de vliegvelden Chandler en Ryan. De cross country qualifier gaat naar beide vliegvelden in één vlucht. Ik vloog via Chandler, waar ik een “full stop taxi back” maakte (landen, naar het begin van de baan taxiën en weer opstijgen), naar Ryan waar ik geluncht heb, en daarna weer terug naar Goodyear. Voor de hele vlucht staat 5 uur, behoorlijk intensief dus. Vlak bij Ryan ligt een militair vliegveld, Davis Monthan AFB, daar zijn A-10 Thunderbolt’s gebased en daar kwam er één van een touch ‘n go maken op Ryan voor familie die op de grond stond te kijken. Ik had er nog nooit een gezien en nu verliet ik het circuit net terwijl hij zijn touch and go maakte, een mooi gezicht! Hieronder de kaart voor mijn cross country qualifier.Later  die week ben ik met Fabrice naar Pima Air and Space museum geweest. Daar staat een verzameling van oude luchtmacht toestellen, bij foto’s zal ik een map maken met foto’s van dat museum. Een gedeelte was binnen, maar buiten stonden de échte kisten. Verschillende Air Force One’s, het toestel waarmee de president wordt vervoerd, tankvliegtuigen en drie B-52 bommenwerpers (een achtmotorig vliegtuig). Toen we buiten liepen hoorde we ineens een enorm hard laag geruis, duidelijk een straaljager! Vervolgens kregen we een oefendisplay te zien van een F-16, later een formatie met een F-16 twee F-4′s en een F-86. Later formaties met P-51D mustangs, opnieuw de A-10 en daarna een F-22! Nooit verwacht die in het echt te zien. De F-22 kan dmv thrust vectoring (bewegende motor uitlaat) veel meer dan een normale straaljager, hij liet zich bijvoorbeeld in een spiraal uit de lucht vallen waarna hij weer gewoon accelereerde en weg vloog, iets wat een normale straaljager niet zou doen.

PT4 is de laatste progress test voor de CPL Skill Test, het gaat hier om instrument vliegen. Je krijgt een kap op je hoofd waardoor je alleen nog maar in het vliegtuig kunt kijken en op die manier moet je een hold (een ovaal circuit die in de luchtvaart veel word gebruikt als alternatief van je auto even langs de weg parkeren) vliegen en een approach. Het is misschien een beetje als voorbereiding op de IR fase in Engeland waar we niets anders doen dan dat. Limited panel is een ander onderdeel, de instructeur/examinator plakt een aantal instrumenten af met stickers om te doen alsof een aantal instrumenten het hebben begeven. Unusual attitudes was het leukste onderdeel, je instructeur of examinator haalt vreemde stunts uit met het vliegtuig waarna hij zegt: “Recover”, dan mag je je ogen open doen en het vliegtuig terug in horizontale vlucht brengen. Voor PT4 kreeg ik opnieuw een 2!

Al een hele tijd heb ik niets meer op mijn blog gezet. Ik ga nu verder waar ik gebleven was met een aantal samenvattingen van de tijd in Amerika.

Progress Test 2 ging om “General Handling”. Achteraf was dit misschien de leukste test omdat je hier dingen met het toestel doet die je in principe nooit doet. Steep turns, stalls, PFL’s en verschillende approaches. De bochten die we normaal maken in een warrior (en in een airliner) zijn tussen de 20 en 30 graden bank. Een steep turn is een bocht tussen de 45 en 60 graden. Het moeilijke daarvan is om je hoogte goed te houden. De G-krachten nemen ook toe met zo’n stijle bocht, om hoogte te houden moet je flink aan de ”Yoke” trekken waardoor je wat meer in je stoel wordt gedrukt dan normaal. Een ”stall” is een manoeuvre wil zeggen dat je de snelheid van je vliegtuig zo klein maakt dat de vleugels niet genoeg lift meer genereren om het vliegtuig te kunnen tillen, je valt dan dus uit de lucht. Dit is zodat je weet hoe je eruit kunt komen. Eerst trek je de ”throttle” (je gaspedaal) naar achteren, je trekt de yoke naar achteren om niet te dalen. Nu loopt de snelheid terug tot er een alarm gaat in het vliegtuig; de stall warner.  Dan druk je de neus van het vliegtuig naar beneden waardoor je weer op snelheid komt. Het doel is om zo min mogelijk hoogte te verliezen, meestal zo’n 60-100 meter. PFL staat voor Practice Forced Landing. De examinator trekt ergens tijdens het examen het gas dicht waardoor je geen hoogte en snelheid kunt houden, je bent nu dus een veel te zwaar zweefvliegtuig. Je moet laten zien dat je een goed/veilig veld kunt vinden om in te landen. Op ongeveer 150 meter hoogte geeft hij je motor weer terug en kun je een ”Go Around” maken. Best leuk om op 200 meter hoogte over een boer zijn weiland heen te scheuren. De approaches bestaan uit een flapless approach (word gebruikt bij harde winden), een glide approach (alsof je je motor in het circuit verliest) en een performance approach (precies op de cijfers op de baan landen). Voor mijn PT2 kreeg ik een 2. Schaal van 1 tot 6 ofwel niet uitstekend, maar zeer goed. We hadden tijdens onze solo’s redelijk wat tijd over na een vlucht en dan kon je nog net één van de onderdelen oefenen.

Tijdens en na progress test 2 bleven we gewoon een hoop solo’s vliegen en een aantal lessen volgen. Met PT3 werd navigatie getest. De weken ervoor hebben we bijna niets anders gedaan dan navigatie solo’s vliegen, dus dat zat er wel in. De meeste studenten krijgen een route naar punten die ze al 100x hadden gezien omdat alle navigatievluchten in het zelfde gebied zijn. Je kunt dan blindelings overal heen vliegen. Ik had minder geluk. Ik kreeg een examinator die het beu was om in het gebruikelijke gebied rond te vliegen en besloot om eens ergens heen te gaan waar we nog nooit waren geweest. Het principe blijft hetzelfde; je kaart volgen, controleren of je nog op de goede plaats zit en zo niet corrigeren. Het is soms alleen best moeilijk om bepaalde dingen op de kaart in het echt te herkennen. Het was in een redelijk berg/heuvelachtig gebied en het was dus best turbulent. Ook moest ik een touch and go maken op twee vliegvelden die ik nog nooit eerder had gezien en als klap op de vuurpijl; een Bravo transition. Dat wil zeggen door een gecontroleerd luchtruim vliegen, over Phoenix Sky Harbor heen. Was achteraf best goed te doen, maar omdat ik die dingen nog nooit eerder had gedaan was ik best zenuwachtig om te gaan. Uiteindelijk was het een hele mooie vlucht. Over een dichtbevolkt gebied, later over een groot meer met een enorme dam en over het drukste vliegveld in de buurt gevlogen. Ook kreeg ik weer een PFL, wat een eitje was, namelijk op een baan van 8500 voet lang. Ook voor deze test kreeg ik een 2!

Kerst en Oud en Nieuw hebben we op het vliegveld gevierd. Niets spannends, het waren leuke feestjes, maar niet zoals ik ze gewend ben.

Jawel, we zijn hier al weer over de helft van de periode in Amerika. Ik zal verder gaan waar ik vorige keer ben gebleven:

Mijn eerste solovlucht. Het is alweer even geleden, maar 29 november 2011 heb ik mijn eerste solovlucht gemaakt! Dat was best een bijzondere ervaring. De lessen ervoor heb ik met mijn instructeur circuits gevlogen. Dat betekent opstijgen twee bochten naar rechts of links, parallel aan de baan vliegen (downwind) op 1000ft boven de grond en dan weer twee bochten naar rechts of links om recht op de baan af te vliegen. Dan land je, tenzij je opnieuw wil oefenen; dan maak je een “Touch ‘n Go” dan land je, maar in plaats van te remmen geef je weer gas om op te stijgen. In een uur tijd doe je zo ongeveer 7 landingen. Toen ik de eerste keer solo ging had ik net een les gehad en zou ik één circuit mogen vliegen. Simpel: gewoon doen wat je daarvoor al tien keer hebt gedaan. Toch is het een raar gevoel als je helemaal alleen in die kist zit en er niemand is die in de gaten houdt of je alles wel goed doet. Met de zenuwen viel het wel mee, alleen tijdens het taxiën naar de baan was ik wat gespannen. Nadat er 2 Bonanza’s, de toestellen van de duitse luchtmacht en Lufthansa waren opgestegen was het mijn beurt. Ik hoefde amper aan de yoke te trekken en ik kwam al los, met 700 voet per minuut naar de circuithoogte wat normaal veel langer duurt omdat er een instructeur naast zit en iemand achterin. Tijdens mijn “upwind” (opstijgen tot de eerste bocht) zei de toren dat ik mijn upwind moest verlengen en dat hij het zou laten weten wanneer ik mijn crosswind turn mocht maken. Dit was omdat er een Boeing 737 van American Airlines binnen kwam. Ik begon het langzaam benauwd te krijgen want de toren zei maar niet dat ik mijn crosswind turn mocht maken, na nog een minuut zei hij het eindelijk. Ik had het dus toch goed begrepen. Nu moest ik dat hele eind wat ik gevlogen had ook weer terug vliegen op downwind om terug te komen bij het vliegveld. Terwijl ik op downwind vloog landde rechts van me de 737 waar ik op moest wachten en links van me vlogen 3 F-16′s in formatie om op Luke AFB te gaan landen (een luchtmachtbasis in de buurt). Twee bochten naar rechts en ik zat op het verlengde van de centerline, langzaam naar beneden en op de 1000ft strepen richten. Links zag ik een hoop gele puntjes, mijn klasgenoten met veiligheidshesjes die mij kwamen aanmoedigen omdat ik de eerste uit de klas was die solo ging. Landing ging goed, het terug taxiën voelde misschien nog wel het beste, toen besefte ik pas echt dat ik in mijn eentje een vliegtuig heb bestuurd (als Pilot In Command). Terug op de ramp (parkeerplaats voor vliegtuigen) stond daar bijna de hele klas om me te feliciteren. Uiteraard werd ik daarna in het zwembad gegooid in uniform.

Na die eerste solovlucht heb ik nog 3 volle lessen solo in het circuit gevlogen. Daarna PT1 (progress test 1). PT1 is een volle les circuits vliegen met een examinator die kijkt hoe je het doet. Tijdens deze les krijg je wel een simulated engine failure na de take-0ff en op de downwind, dan moet je duiken om een snelheid van 75kts te krijgen en een veld uitkiezen om in te landen (Practised Forced Landing) , dan geeft hij weer gas en kun je verder gaan. Ik kreeg als punt een 3 (schaal van 1 tot 6, 1 is het beste 5 is een fail). Dat punt was terecht, het ging niet lekker, haalde wat dingen door elkaar met de PFL’s en vergat een paar checks. Een 3 is prima, maar had graag een 2 gehad (als het beter was gegaan).

Inmiddels zijn we toegekomen aan het navigeren. Je stippelt een route uit, kiest een hoogteprofiel, schat de tijden en selecteert checkpoints. Navigeren gaat tot nu toe best goed, heb al een paar solo Nav’s gevlogen. Die zijn vooral heel gaaf! Dan vlieg je alleen maar niet meer in de buurt van je vliegveld. Je moet zelf radiocalls maken om te zorgen dat anderen weten waar je bent en luisteren naar waar anderen zijn. Het zijn rondjes vergelijkbaar met Breda-Rotterdam-Utrecht-Breda. Dat gaat dan in iets meer dan een uur. Er zijn meestal wel wat meer turningp0ints. De vluchten worden steeds langer en moeilijker. Soms staat er een vliegveld op de kaart en is het alleen een zandstrip die vrij lastig te zien is vanuit de lucht. Ook afstanden inschatten is nog wat moeilijk vind ik. Je moet binnen 2 minuten van je geschatte tijd aankomen op je punten, de laatste vluchten kwam ik binnen 10 seconden aan en vaak tot op de seconde nauwkeurig.

Naast het vliegen hebben we ook nog wat andere dingen gedaan. In december heb ik maar 5 vluchten gemaakt omdat er 4 vliegtuigen van de 30 vlogen. De rest stond in maintenance. Daarna was het kerstvakantie. Nu gaat het gelukkig weer beter. Tijdens die vakantie zijn we naar San Diego en Los Angeles geweest. We zijn bij de USS Midway wezen kijken, dat is een vliegdekschip die nu als museum dient. Op het vliegdek staan nu straaljagers en helikopters die op de USS Midway werden gebruikt. ‘s Avonds hebben we in LA gegeten en zijn we weer terug gereden.

Ik heb het hier best naar mijn zin, maar ik kijk er ook wel weer naar uit om naar Nederland en Engeland te gaan. Baal er enorm van dat ik hier niet uit kan gaan (aangezien je hier 21 moet zijn om ook maar naar een café te mogen kijken). Ik hoop dat we hier op tijd klaar zijn, we lopen op dit moment achter maar ze zeggen dat het goed komt.

Binnenkort zal ik weer wat foto’s van de afgelopen tijd op mijn site zetten.

Ik heb na mijn eerste solovlucht (traditioneel) een filmpje gemaakt van mijn solovlucht, ik kan deze niet openbaar op internet zetten, maar mocht je hem willen zien; stuur maar een mailtje oid en dan kan ik hem sturen. Bedankt voor alle complimenten van de mensen die hem al gezien hebben!

Ground school zit erop, eindelijk vliegen! 24 oktober zijn we met vieren vertrokken naar Goodyear, tegen Phoenix aan, in Arizona. De eerste week hebben we nog wat ground school gehad om ons klaar te stomen voor het echte werk. Wat we in die week hebben gedaan kon ook in twee dagen, maar we denken dat ze ons even hebben laten wennen aan het tijdsverschil, het klimaat en de omgeving. 3 november was het dan zo ver, voor de eerste keer zelf vliegen. Onze instructeur was al een beetje bekend omdat hij onze week ground school gaf. Aardige man, rond de 40, senior instructor en PT examiner. De avond van tevoren al even in het toestel wat we zouden gaan gebruiken gezeten, kijken waar alles zit etc. De dag erop om 0700 vliegen, dus 0600 op school voor de Mass & Balance formulieren en om 0500 opstaan. Het vliegtuig waarin we vliegen is een PA-28 Warrior, er zijn twee varianten: Warrior II en Warrior III. Van buiten gezien is het verschil erg klein, alleen een knipperend licht op de staartvin van de Warrior II. Van binnen scheelt het iets meer, de cockpit van de Warrior III ziet er iets mooier en overzichtelijker uit.

De eerste vlucht bestond uit “straight and level” vliegen, dat betekent hoogte en koers houden. De take-off deden we zelf. Ik was redelijk ontspannen, maar als je dan op die centerline staat te wachten tot de toren zegt: “cleared for Take-off” en je hoort van je instructeur dat je zelf de start gaat doen begin je toch wel wat zenuwachtig te worden. Eenmaal in de lucht wist ik niet waar ik moest kijken. Het is een heel ander gevoel dan op vakantie gaan met een Boeing 737. Je voelt precies wat het vliegtuig doet, iedere kleine beweging met de “yoke” voel je. We vlogen die eerste keer in een warrior III met het nummer N532DM.

De dagen erna vlogen we weer. Het schiet best wel op allemaal. We kunnen bijna iedere dag vliegen en hebben gewoon op zaterdag en zondag weekend. Op een gegeven moment mochten we ook de landingen zelf gaan doen. Die zijn een stuk moeilijker. De controlls (“stuur” en rudderpedalen) zijn in vliegtuigen zo gemaakt dat links en rechts dezelfde bewegingen maken. Zo houd je bij de eerste landing de controlls vast terwijl je instructeur het voor doet. Daarna doe jij het vliegen maar helpt de instructeur met de “throttle” (gas geven). Daarna doe je alles zelf en praat hij je er doorheen. De les daarop ging het helemaal zelf. Inmiddels heb ik één les gehad in het circuit, dan stijg je op, blijf je op 1000 voet boven de grond en vlieg je in een rechthoek terug naar het begin van de baan waar je dan een “Touch and Go” maakt. Je landt dan maar in plaats van af te remmen geef je weer gas en stijg je opnieuw op. Zo heb ik 7 take-off’s en landingen gemaakt, de volgende twee lessen doen we precies hetzelfde. De les daarna ga ik als het goed is solo! Ik sta op dit moment op dinsdag ingepland om mijn eerste solo vlucht te maken (als eerste van de klas!). Dan vlieg je één circuit zonder instructeur.

Verder zijn we hier in Phoenix een keer naar een schietbaan geweest. Wij hebben met een Glock 17 en een Magnum .375 geschoten. Misschien gaan we nog eens terug om met wat grotere geweren te schieten. Ze hebben daar namelijk echt alles liggen. De M16, G36, .50 Barrett, thompson, verschillende magnums enz.

Het afgelopen weekend was Thanksgiving in Amerika. Daardoor waren we 4 dagen vrij. We hadden een trip gepland om naar Las Vegas te gaan en naar de Grand Canyon. We hebben de trip gemaakt met onze eigen auto die we hier van een vorige klas hebben over gekocht; een Chrysler Sebring Convertible uit 2002 (2.7L V6).

Het was een uur of zes rijden naar Las Vegas. Toen we aankwamen op de strip zijn we een keer heen en weer gereden om alles te bekijken vanuit de auto, daarna zijn we ons hotel op gaan zoeken. We zaten in Caesars Palace (het zelfde hotel als waar de film “Hangover” zich afspeelt. Het was een ruime kamer met uitzicht op een gedeelte van de stad en het zwembad van ons hotel.
Helaas moet je hier in Amerika 21 jaar of ouder zijn om te mogen drinken/gokken/stappen. Toch hadden we iets gevonden waar ik naar binnen kon lopen zonder dat me om legitimatie  werd gevraagd. Las Vegas was best leuk, maar ik ga liever nog eens terug wanneer ik 21 of ouder ben en voor langer dan één avond.

Nadat we waren uitgecheckt in Caesars Palace gingen we op weg naar de Grand Canyon. Het werd al snel donker en het had geen zin om naar de Grand Canyon te gaan kijken. We hebben toen voor 60 dollar kunnen overnachten in een simpel Motor Hotel. De volgende ochtend zijn we alsnog naar de Grand Canyon gereden. Toen we wakken werden vroor het nog, heel iets anders dan we gewend waren sinds we hier zitten. Voor 25 dollar konden we een park in waar verschillende look-out spots waren. Het is niet goed te beschrijven wat je ziet behalve dat je een gat in kijkt van 1500 meter diep en de overkant is 10km verderop. Nadat we op verschillende plaatsen gestopt zijn om rond te kijken zijn we terug gereden naar Goodyear.

Op de fotopagina komen binnenkort foto’s van Vegas en de Grand Canyon.

Zoals ik al zei, waarschijnlijk ga ik dinsdag de eerste solovlucht maken. Ik zal proberen dan weer wat te schrijven op mijn blog.

Eindelijk! Ground school zit erop. Sterker nog, ik zit al in Amerika. Fase 2 van mijn ground school is zo snel gegaan dat ik niet eens tijd had om een blog te schrijven. Daarna anderhalve week vakantie waarin ik eigenlijk wat tijd vrij had moeten maken voor mijn website. Wel heb ik in die vakantie een nieuwe fotopagina gemaakt! Ik zal die ook bij proberen te houden. Waarschijnlijk heb ik de komende tijd een stuk meer om over te schrijven dan de afgelopen tijd.

Na mijn 2 weken zomervakantie in Nederland mochten we weer meteen aan de slag voor fase 2. Dit keer ging alles wel een stuk sneller en viel het niet mee om bij te blijven. Test 2 haalde ik met alles behalve Radio Navigation ruim boven de 85%, voor Radio Nav had ik 83%. Tijdens de rest van fase 2 had ik met radio nav het meeste moeite. Gelukkig haalde ik op mijn school finals hogere punten, die haalde ik met 95% gemiddeld zonder vakken onder de 85%. Helaas zijn we met school finals 2 weer twee mensen kwijt geraakt.  Snel na school finals 2 volgden de JAR´s. Dat was denk ik de zwaarste week van de hele ground school. Ik wist dat het na twee weken helemaal klaar zou zijn met het fulltime leren, maar die gedachte maakte het alleen maar moeilijker om me op de stof te concentreren. Het ging allemaal wel goed. Ik haalde de volgende punten:

• Air Law                                    95%
• Mass & Balance                     96%
• Performance                          97%
• Flight Planning                     96%
• General Navigation             94%
• Radio Navigation                100%
• Operational Procedures     96%

De resultaten zijn iets minder dan de vorige fase, maar ik ben er toch heel tevreden mee. Uiteindelijk zijn we na de school finals nog 3 mensen uit de klas verloren. Nu zitten we met vier van de elf Nederlanders in Phoenix. Gelukkig lijkt het erop dat de rest er ook wel komt!

De anderhalve week in Nederland was heerlijk. Eindelijk kon ik iedereen weer eens zien. 24 oktober was het dan zover: op naar ”the States”! Ik zit hier nu een week en het lijkt erop dat ik 2 november om 17:35 Nederlandse tijd (9:35 lokale tijd) mijn eerste vlucht ga maken. Binnen een week zal ik weer wat schrijven over hoe het hier gaat en hoe mijn eerste vlucht was!

Sorry, voor iedereen die mijn blog volgt, dat ik er zo weinig op zet. Ik heb het de laatste 3 of 4 weken in Oxford enorm druk gehad waardoor ik geen tijd had om er iets op te zetten.
Allereerst kan ik melden dat ik Fase 1 officieel gehaald heb! Vanmiddag kon ik naar school bellen om te vragen of mijn punten bekend waren:

• Principles of Flight:              97%
• Meteorology:                        98%
• Flight Instruments:             100%
• Human Performance:         100%
• Systems:                              97%
• IFR:                                    100%
• VFR:                                     95%

Ik ben best tevreden met deze punten en een gemiddelde van 98%, jammer dat VFR het gemiddelde wat naar beneden haalt. Die 5% is maar één vraag. Het gaat zo hard achteruit omdat die toets maar 23 vragen heeft.

In de week van 20 juni hadden we onze School Finals, zoals de naam al zegt: School examens. We wisten hoe zwaar het zou zijn aangezien we test 1 al achter de rug hadden. Voor de school finals heb je minstens twee keer zoveel stof. Ik begon, toen we nog les hadden, met iedere middag en avond tot een uur of 12. Toen we een week van tevoren zelfstudie hadden was het iedere dag van 9 uur ‘s ochtends tot 12 uur ‘s avonds leren. Zelfs toen kreeg ik het idee dat ik niet genoeg deed, het schoot gewoon niet op. Ik ben iedere dag enorm hard blijven leren, als de school voor anderen uit was ging ik naar school om in een flight briefing room te gaan zitten (klein kamertje voor jezelf) zodat ik niet afgeleid kon worden door bijvoorbeeld “onze vrienden” uit het midden-oosten die een hele dag herrie lopen te maken in Langford Hall. De laatste avonden gingen door tot 2 uur ‘s nachts omdat het anders echt niet zou lukken alles af te krijgen. Maandagochtend weer om 6 uur opgestaan om nog wat door te nemen en toen met niet al te veel vertrouwen naar school om de eerste examens te maken, zo ging het dinsdag ook.
Toen we de uitslag kregen was ik alles behalve tevreden. Ik had weer voor dezelfde twee vakken als bij test 1, PoF en Met, onder de EPST-norm van 85% gescoord. Omdat het voor de tweede keer onder de norm was die EPST gesteld heeft kreeg ik een “Official Warning”. Helaas had de rest van de klas het ook niet geweldig gedaan (op een paar na). Twee man kreeg een resit die het gelukkig toch gehaald hebben. En van twee anderen hebben we helaas afscheid moeten nemen, hopelijk mogen ze over een tijdje terugkomen!

Na de debrief van de school finals meteen begonnen met leren voor de JAA exams. Dit betekende nog eens anderhalve week van 15 uur of meer achter de computer/in de boeken zitten per dag om te leren voor examens. Ik heb het op school nooit zo zwaar gehad als die anderhalve week. Even geen zin meer hebben zit er niet in, net zo min als een potje voetballen of uitgebreid eten. Het was meestal opstaan, leren, eten tijdens het leren, avondeten opwarmen en tijdens het leren opeten, nog meer leren, en laat slapen. Sommige dagen stonden Tim en ik om 7 uur in de sportschool voor een uurtje en gingen we daarna weer aan de slag.
Iedere ochtend voor een toets stond ik om half 6 op zodat ik nog drie uurtjes had om iets door te nemen. Iedere middag na de toets meteen weer leren. De laatste dag nog even een eindsprintje, we hadden Human Performance wat me die middag wat tegenviel, de avond ervoor dus tot 3 uur doorgegaan en weer om half 6 opgestaan. Waar Red Bull niet goed voor is (gelukkig hebben ze in Engeland literflessen)! Maar goed, dat levert gelukkig wel wat op!

Op donderdagmiddag waren we klaar en was de hele klas binnen een paar uur vertrokken naar Nederland. Omdat Tim en ik onze tickets al vroeg geboekt hadden dachten we pas op Zaterdag weg te kunnen. Leek niet heel erg, konden we eindelijk weer eens voetballen, maar helaas; het werden twee dagen met alleen maar regen en dus maar een beetje computeren en films kijken. Donderdagavond zijn we nog wel even goed wezen stappen in Oxford.

Inmiddels zit de vakantie er al bijna op, nog drie dagen genieten van het niks doen. Heb een goede vakantie gehad in ieder geval, familie en vrienden weer gezien, weer eens wezen stappen in Breda, trompet spelen, maar vooral even twee weken niks aan m’n hoofd!

Zondag vertrek ik weer naar Engeland om te beginnen aan Fase 2. Fase 2 is vergelijkbaar met fase 1, alleen maar theorie. Dit keer nieuwe vakken en alles in veel kortere tijd. Over 4 weken hebben we Test 2 alweer. Half oktober zal ik weer een weekje thuis zijn en hopelijk ga ik dan naar Phoenix in Arizona om te vliegen!

Ik verwacht dat ik mijn blog weer zal updaten na test 2.
Hieronder nog wat foto’s van de afgelopen tijd.
Bedankt voor het lezen van mijn blog!

Leren voor School Finals

Het twin-engine toestel waar we na Amerika op gaan vliegen. (Piper Seneca II)

Flight Control op de iPad met Bas Hawk (tussen twee lessen in natuurlijk)

Klassenfoto APP324!

Voor de Seneca.

Zo, het is al weer even geleden dat ik iets op mijn blog gezet heb. Eindelijk heb ik er weer even tijd voor, nu test 1 voorbij is.

Afgelopen maandag en dinsdag (9 en 10 mei) hebben we test 1 gehad. Zo lang ik hier in Oxford zit heb ik braaf iedere dag na school de stof opnieuw geleerd/doorgelezen. De test kwam steeds dichter bij en iedereen ging steeds meer leren, toch kwam ik er de laatste 3 of 4 dagen voor de toets achter dat ik misschien toch niet alles zo goed kende als ik verwacht had en dat heb ik geweten. Als de toets nog niet in de buurt is zit er nog niet zo veel druk achter en denk je te snel dat je iets wel begrijpt of kent, na oefentoetsen te hebben gedaan om te kijken hoe ver ik was met de stof bleek dat ik toch nog behoorlijk wat te doen had. Ik was natuurlijk al erg veel aan het leren, maar vooral vanaf vrijdag, toen we een studiedag hadden, moest ik er flink tegen aan. Vrijdag, zaterdag en zondag ben ik rond 8 uur opgestaan en vrijdag en zondag ben ik tussen 12 en 1 naar bed gegaan, zaterdag had ik het even gehad en ben ik wat vroeger gaan slapen. Het waren erg zware dagen. Zelfs als ik een half uur pauze nam om wat te eten voelde dat slecht, omdat ik nog zo veel te doen had. Uiteindelijk was ik er op zondagavond klaar voor, op maandag om 6 uur opgestaan om nog wat door te kijken voor de eerste drie toetsen zouden beginnen. Na de toetsen had ik er best een goed gevoel over en ik kon maandagmiddag dus weer meteen verder leren voor de twee toetsen van dinsdag. Ook dinsdag om 6 uur op om nog even wat te leren. Rond 11 uur waren we klaar en om half 2 kregen we de resultaten:

• Systems: 95%

• Instruments: 95%

• Human Performance: 96%

• Meteorology: 83%

• Principles of Flight: 83%

De laatste twee zijn eigenlijk 2% te laag, hier baal ik wel van, vooral omdat ik met één vraag minder fout wél 85% of meer had gehaald. Maar de andere drie zijn gelukkig wel goed.
Ik heb geleerd van de vorige keer en ben al begonnen de stof te herhalen en dit keer op een serieuzere manier dan eerst dus met de School Finals in de week van 20 juni moet het goed komen.

Verder kan ik nog vertellen dat ik met Tim, Ard Jan en Fabrice naar de “Royal Wedding” ben geweest in Londen. We zijn zomaar in de bus richting Londen gestapt en we zouden wel zien waar we precies heen zouden gaan en zo. Het was de eerste keer dat ik in Londen was, dat was al leuk natuurlijk, maar nu was het extra speciaal. Allerlei straten waren afgezet, overal waren mensen aan het dringen omdat ze dacht een straat te hebben gevonden om in de buurt van het paleis te komen en er liep enorm veel politie. Na een uur rondlopen hadden we nog niks gezien, we wisten ook totaal niet waar we heen konden gaan behalve naar het paleis. We zijn even in de buurt van de Big Ben gaan kijken waar op dat moment een fly-by over kwam.

Uiteindelijk zijn we door een park op het plein voor Buckingham Palace gekomen waar de balkon scene al lang afgelopen was. Op een gegeven moment merkten we op dat er een linie gevormd werd door een hoop “Bobby’s” om de poorten van het paleis, het was duidelijk dat er iets ging gebeuren. De weg werd “schoon geveegd” en we besloten precies achter een hek te gaan staan waar de politie ons achter wilde hebben. Op iedere 5 meter bleef een agent staan om de menigte in de gaten te houden. Na een half uur kwam er uit het niets een helicopter op een hoogte van een meter of 20 over met daaronder een vlag, ik pakte natuurlijk mijn camera om dat te filmen, het filmpje werd ineens beëindigd doordat mijn batterij op was. Toen begonnen mensen rechts van waar wij stonden ineens te gillen en te juichen, en ja hoor, daar kwam de DB5 Volante met daarin Kate en William op 4 meter afstand voorbij. Gelukkig had Fabrice een camera bij die het wél deed (Ard Jan had zijn camera ‘s ochtends kapot laten vallen en van mijn camera was de batterij bijna leeg waardoor ik alleen een foto kon maken toen de auto al lang voorbij was).

Daarna besloten we maar naar huis te gaan. Het was leuk om te zien hoeveel mensen er op af kwamen en hoe ongelofelijk druk het overal was. Op de terugweg kwamen we nog een hoop mooie auto’s tegen van mensen die in het centrum van Londen wonen; Ferrari’s, Aston Martins, Bentleys, Rolls Roys’ etc. Ook verschillende straten met bijvoorbeeld 6 Jaguar business limo’s achter elkaar.

Zo, nu nog één dag en het is weer weekend. Dit weekend nog even rustig aan, en daarna gaan we er weer tegenaan voor School Finals!

Vincent

Iets wat ik in mijn vorige bericht niet genoemd heb wil ik graag in een apart bericht typen.
Woensdag 6 april is mijn tante, Cari, overleden.

Gelukkig begreep mijn school en EPST de situatie en mocht ik zonder twijfel vrijdag 8 april naar huis vliegen om de 9e bij de crematie te zijn. Op zondagavond ben ik terug gevlogen naar Oxford. Het was een zeer mooi afscheid!

Vooral Harry en Max, heel veel sterkte!

Ik zal je missen, Cari!