Vincent Pruijsers

Jawel, we zijn hier al weer over de helft van de periode in Amerika. Ik zal verder gaan waar ik vorige keer ben gebleven:

Mijn eerste solovlucht. Het is alweer even geleden, maar 29 november 2011 heb ik mijn eerste solovlucht gemaakt! Dat was best een bijzondere ervaring. De lessen ervoor heb ik met mijn instructeur circuits gevlogen. Dat betekent opstijgen twee bochten naar rechts of links, parallel aan de baan vliegen (downwind) op 1000ft boven de grond en dan weer twee bochten naar rechts of links om recht op de baan af te vliegen. Dan land je, tenzij je opnieuw wil oefenen; dan maak je een “Touch ‘n Go” dan land je, maar in plaats van te remmen geef je weer gas om op te stijgen. In een uur tijd doe je zo ongeveer 7 landingen. Toen ik de eerste keer solo ging had ik net een les gehad en zou ik één circuit mogen vliegen. Simpel: gewoon doen wat je daarvoor al tien keer hebt gedaan. Toch is het een raar gevoel als je helemaal alleen in die kist zit en er niemand is die in de gaten houdt of je alles wel goed doet. Met de zenuwen viel het wel mee, alleen tijdens het taxiën naar de baan was ik wat gespannen. Nadat er 2 Bonanza’s, de toestellen van de duitse luchtmacht en Lufthansa waren opgestegen was het mijn beurt. Ik hoefde amper aan de yoke te trekken en ik kwam al los, met 700 voet per minuut naar de circuithoogte wat normaal veel langer duurt omdat er een instructeur naast zit en iemand achterin. Tijdens mijn “upwind” (opstijgen tot de eerste bocht) zei de toren dat ik mijn upwind moest verlengen en dat hij het zou laten weten wanneer ik mijn crosswind turn mocht maken. Dit was omdat er een Boeing 737 van American Airlines binnen kwam. Ik begon het langzaam benauwd te krijgen want de toren zei maar niet dat ik mijn crosswind turn mocht maken, na nog een minuut zei hij het eindelijk. Ik had het dus toch goed begrepen. Nu moest ik dat hele eind wat ik gevlogen had ook weer terug vliegen op downwind om terug te komen bij het vliegveld. Terwijl ik op downwind vloog landde rechts van me de 737 waar ik op moest wachten en links van me vlogen 3 F-16′s in formatie om op Luke AFB te gaan landen (een luchtmachtbasis in de buurt). Twee bochten naar rechts en ik zat op het verlengde van de centerline, langzaam naar beneden en op de 1000ft strepen richten. Links zag ik een hoop gele puntjes, mijn klasgenoten met veiligheidshesjes die mij kwamen aanmoedigen omdat ik de eerste uit de klas was die solo ging. Landing ging goed, het terug taxiën voelde misschien nog wel het beste, toen besefte ik pas echt dat ik in mijn eentje een vliegtuig heb bestuurd (als Pilot In Command). Terug op de ramp (parkeerplaats voor vliegtuigen) stond daar bijna de hele klas om me te feliciteren. Uiteraard werd ik daarna in het zwembad gegooid in uniform.

Na die eerste solovlucht heb ik nog 3 volle lessen solo in het circuit gevlogen. Daarna PT1 (progress test 1). PT1 is een volle les circuits vliegen met een examinator die kijkt hoe je het doet. Tijdens deze les krijg je wel een simulated engine failure na de take-0ff en op de downwind, dan moet je duiken om een snelheid van 75kts te krijgen en een veld uitkiezen om in te landen (Practised Forced Landing) , dan geeft hij weer gas en kun je verder gaan. Ik kreeg als punt een 3 (schaal van 1 tot 6, 1 is het beste 5 is een fail). Dat punt was terecht, het ging niet lekker, haalde wat dingen door elkaar met de PFL’s en vergat een paar checks. Een 3 is prima, maar had graag een 2 gehad (als het beter was gegaan).

Inmiddels zijn we toegekomen aan het navigeren. Je stippelt een route uit, kiest een hoogteprofiel, schat de tijden en selecteert checkpoints. Navigeren gaat tot nu toe best goed, heb al een paar solo Nav’s gevlogen. Die zijn vooral heel gaaf! Dan vlieg je alleen maar niet meer in de buurt van je vliegveld. Je moet zelf radiocalls maken om te zorgen dat anderen weten waar je bent en luisteren naar waar anderen zijn. Het zijn rondjes vergelijkbaar met Breda-Rotterdam-Utrecht-Breda. Dat gaat dan in iets meer dan een uur. Er zijn meestal wel wat meer turningp0ints. De vluchten worden steeds langer en moeilijker. Soms staat er een vliegveld op de kaart en is het alleen een zandstrip die vrij lastig te zien is vanuit de lucht. Ook afstanden inschatten is nog wat moeilijk vind ik. Je moet binnen 2 minuten van je geschatte tijd aankomen op je punten, de laatste vluchten kwam ik binnen 10 seconden aan en vaak tot op de seconde nauwkeurig.

Naast het vliegen hebben we ook nog wat andere dingen gedaan. In december heb ik maar 5 vluchten gemaakt omdat er 4 vliegtuigen van de 30 vlogen. De rest stond in maintenance. Daarna was het kerstvakantie. Nu gaat het gelukkig weer beter. Tijdens die vakantie zijn we naar San Diego en Los Angeles geweest. We zijn bij de USS Midway wezen kijken, dat is een vliegdekschip die nu als museum dient. Op het vliegdek staan nu straaljagers en helikopters die op de USS Midway werden gebruikt. ‘s Avonds hebben we in LA gegeten en zijn we weer terug gereden.

Ik heb het hier best naar mijn zin, maar ik kijk er ook wel weer naar uit om naar Nederland en Engeland te gaan. Baal er enorm van dat ik hier niet uit kan gaan (aangezien je hier 21 moet zijn om ook maar naar een café te mogen kijken). Ik hoop dat we hier op tijd klaar zijn, we lopen op dit moment achter maar ze zeggen dat het goed komt.

Binnenkort zal ik weer wat foto’s van de afgelopen tijd op mijn site zetten.

Ik heb na mijn eerste solovlucht (traditioneel) een filmpje gemaakt van mijn solovlucht, ik kan deze niet openbaar op internet zetten, maar mocht je hem willen zien; stuur maar een mailtje oid en dan kan ik hem sturen. Bedankt voor alle complimenten van de mensen die hem al gezien hebben!