Al een hele tijd heb ik niets meer op mijn blog gezet. Ik ga nu verder waar ik gebleven was met een aantal samenvattingen van de tijd in Amerika.
Progress Test 2 ging om “General Handling”. Achteraf was dit misschien de leukste test omdat je hier dingen met het toestel doet die je in principe nooit doet. Steep turns, stalls, PFL’s en verschillende approaches. De bochten die we normaal maken in een warrior (en in een airliner) zijn tussen de 20 en 30 graden bank. Een steep turn is een bocht tussen de 45 en 60 graden. Het moeilijke daarvan is om je hoogte goed te houden. De G-krachten nemen ook toe met zo’n stijle bocht, om hoogte te houden moet je flink aan de ”Yoke” trekken waardoor je wat meer in je stoel wordt gedrukt dan normaal. Een ”stall” is een manoeuvre wil zeggen dat je de snelheid van je vliegtuig zo klein maakt dat de vleugels niet genoeg lift meer genereren om het vliegtuig te kunnen tillen, je valt dan dus uit de lucht. Dit is zodat je weet hoe je eruit kunt komen. Eerst trek je de ”throttle” (je gaspedaal) naar achteren, je trekt de yoke naar achteren om niet te dalen. Nu loopt de snelheid terug tot er een alarm gaat in het vliegtuig; de stall warner. Dan druk je de neus van het vliegtuig naar beneden waardoor je weer op snelheid komt. Het doel is om zo min mogelijk hoogte te verliezen, meestal zo’n 60-100 meter. PFL staat voor Practice Forced Landing. De examinator trekt ergens tijdens het examen het gas dicht waardoor je geen hoogte en snelheid kunt houden, je bent nu dus een veel te zwaar zweefvliegtuig. Je moet laten zien dat je een goed/veilig veld kunt vinden om in te landen. Op ongeveer 150 meter hoogte geeft hij je motor weer terug en kun je een ”Go Around” maken. Best leuk om op 200 meter hoogte over een boer zijn weiland heen te scheuren. De approaches bestaan uit een flapless approach (word gebruikt bij harde winden), een glide approach (alsof je je motor in het circuit verliest) en een performance approach (precies op de cijfers op de baan landen). Voor mijn PT2 kreeg ik een 2. Schaal van 1 tot 6 ofwel niet uitstekend, maar zeer goed. We hadden tijdens onze solo’s redelijk wat tijd over na een vlucht en dan kon je nog net één van de onderdelen oefenen.
Tijdens en na progress test 2 bleven we gewoon een hoop solo’s vliegen en een aantal lessen volgen. Met PT3 werd navigatie getest. De weken ervoor hebben we bijna niets anders gedaan dan navigatie solo’s vliegen, dus dat zat er wel in. De meeste studenten krijgen een route naar punten die ze al 100x hadden gezien omdat alle navigatievluchten in het zelfde gebied zijn. Je kunt dan blindelings overal heen vliegen. Ik had minder geluk. Ik kreeg een examinator die het beu was om in het gebruikelijke gebied rond te vliegen en besloot om eens ergens heen te gaan waar we nog nooit waren geweest. Het principe blijft hetzelfde; je kaart volgen, controleren of je nog op de goede plaats zit en zo niet corrigeren. Het is soms alleen best moeilijk om bepaalde dingen op de kaart in het echt te herkennen. Het was in een redelijk berg/heuvelachtig gebied en het was dus best turbulent. Ook moest ik een touch and go maken op twee vliegvelden die ik nog nooit eerder had gezien en als klap op de vuurpijl; een Bravo transition. Dat wil zeggen door een gecontroleerd luchtruim vliegen, over Phoenix Sky Harbor heen. Was achteraf best goed te doen, maar omdat ik die dingen nog nooit eerder had gedaan was ik best zenuwachtig om te gaan. Uiteindelijk was het een hele mooie vlucht. Over een dichtbevolkt gebied, later over een groot meer met een enorme dam en over het drukste vliegveld in de buurt gevlogen. Ook kreeg ik weer een PFL, wat een eitje was, namelijk op een baan van 8500 voet lang. Ook voor deze test kreeg ik een 2!
Kerst en Oud en Nieuw hebben we op het vliegveld gevierd. Niets spannends, het waren leuke feestjes, maar niet zoals ik ze gewend ben.
